اینترنت چیزها[۱][۲][۳] (به انگلیسی Internet of Things) که گاهی به نام اینترنت اشیاء (به انگلیسی Internet of Objects) یا به اختصار چیزنت یا «آی. او. تی»[۴][۵] نیز نامیده می‌شود؛ به ارتباط اینترنتی بین اشیاء و تجهیزاتی می‌گویند، که در محیط پیرامون ما قرار دارند.
این لوازم یا اشیاء متصل به شبکه اینترنت می‌توانند با استفاده از نرم‌افزار‌های موجود در تلفن‌های هوشمند، تبلت‌ها، رایانه‌ها، گجت یا ابزارک‌ها، ساعت‌های هوشمند، تلویزیون‌ها و هر شیء دیگری کنترل و مدیریت شوند.
اینترنت اشیاء به زبان ساده یعنی ارتباط حس‌گرها و دستگاه‌ها با شبکه اینترنت که از طریق این ارتباط و تعامل بین لوازم متصل به شبکه و کاربران دارای دسترسی مجاز به این شبکه، امکان دیدن و کنترل لوازم متصل به شبکه برای کاربران آن فراهم می‌شود.
این مفهوم می‌تواند به سادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساخت‌های شهری و ترافیک باشد. از ماشین لباسشویی و یخچال گرفته تا پوشاک؛ این شبکه بسیاری از دستگاه‌های اطراف ما را دربرمی‌گیرد.[۶]
اتحادیه بین‌المللی مخابرات، اینترنت اشیاء را «زیرساختی جهانی برای جامعه اطلاعاتی که بر اساس فناوری‌های ارتباطی و اطلاعاتی دارای قابلیت تعامل‌پذیری از قبل موجود و رو به رشد از طریق اتصال (فیزیکی و مجازی) اشیاء خدمات پیشرفته‌ای را ممکن می‌سازد»[۷] تعریف کردهاست.
طبق رهنمودهای اتحادیه بین‌المللی مخابرات «شیء» در عبارت اینترنت اشیاء یا به یک شیء از جهان فیزیکی (اشیاء فیزیکی) یا جهان اطلاعات (اشیاء مجازی) اشاره دارد که قابلیت شناسایی شدن و یکپارچه شدن با شبکه‌های ارتباطی را دارا است.[۷]
اینترنت اجازه می‌دهد تا اشیاء در سراسر زیرساخت‌های شبکه موجود،[۸] از راه دور کنترل شوند (مانند خانه هوشمند) و همچنین فرصتی برای ادغام مستقیم از جهان فیزیکی به سیستم‌های مبتنی بر رایانه ایجاد کردهاست و در بهبود بهره‌وری، دقت و سود اقتصادی علاوه بر کاهش دخالت انسان منجر شده‌است (مانند ربات‌های فروشنده).[۹]
هنگامی که اینترنت با سنسورها و محرک‌ها تکمیل می‌شود، به یک فناوری نمونه از کلاس جامع سیستم‌های سایبری فیزیکی تبدیل می‌شود که شامل فناوری‌هایی مانند شبکه‌های هوشمند، نیروگاه مجازی، خانه‌های هوشمند، حمل و نقل هوشمند و شهرهای هوشمند است.
هر چیز منحصر به فردی که از طریق سیستم‌های محاسباتی جاسازی‌شده قابل شناسایی باشد، امکان همکاری در زیرساخت اینترنت موجود می‌باشد. کارشناسان تخمین می‌زنند که ایجاد اینترنت اشیاء در حدود سی میلیارد شیء را تا سال ۲۰۲۲ دربرخواهد داشت.[۱۰]
همچنین، انتظار می‌رود که اینترنت اشیاء اتصال پیشرفته از دستگاه‌ها، سیستم‌ها و خدماتی را که فراتر از ارتباطات ماشین به ماشین (M2M) باشد را ارائه کرده و انواع پروتکل‌ها، دامنه‌ها و برنامه‌های کاربردی را پوشش دهد.[۱۱] انتظار می‌رود که اتصال این دستگاه‌های تعبیه شده (از جمله اشیای هوشمند) به اتوماسیون تقریبا در تمامی زمینه‌ها کمک کند،[۱۲] در حالی که همچنین برنامه‌های کاربردی پیشرفته مانند شبکه هوشمند را می تواند ایجاد کند و به مناطقی مانند شهرهای هوشمند گسترش می‌دهد.[۱۳]
کلمه «شیء»، در عبارت اینترنت اشیاء، می‌تواند به طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها مانند ایمپلنت نظارت بر قلب، فرستنده زیست تراشه در حیوانات مزرعه، حلزون‌های الکتریکی در آب‌های ساحلی،[۱۴] خودروها با سنسورها، دستگاه‌های تجزیه و تحلیل دی ان ای برای نظارت بر محیط زیست، مواد غذایی، پاتوژن،[۱۵] و یا دستگاه‌های عملیات میدانی که به آتش‌نشانان در عملیات جستجو و نجات کمک می‌کند و… تعبیر شود.[۱۶] دانشمندان حقوقی «اشیاء» را به عنوان «ترکیبی از سخت‌افزار نرم‌افزار اطلاعات و خدمات» قلمداد می‌کنند.[۱۷]
این دستگاه‌ها اطلاعات مفید را با کمک فناوری‌های مختلف موجود جمع‌آوری می‌کنند سپس به صورت خودکار داده‌ها را بین دستگاه‌های دیگر به جریان می‌اندازند.[۱۸] نمونه بازارهای کنونی عبارتند از اتوماسیون خانگی (همچنین به عنوان دستگاه‌های خانه‌های هوشمند شناخته می‌شود) مانند کنترل و اتوماسیون روشنایی، باز و بست درب ها، کنترل دما (مانند استفاده از ترموستات هوشمند)، سیستم‌های تهویه مطبوع و لوازم خانگی از قبیل ماشین لباسشویی/ خشک کن، جاروبرقی روباتیک، تصفیه هوا، اجاق گاز، یخچال/ فریزر که با استفاده از وای فای برای نظارت از راه دور به‌کار می‌روند.
همچنین با گسترش اتوماسیون (خودکار) متصل به اینترنت در بخش‌های نرم‌افزار جدید، انتظار می‌رود که اینترنت اشیاء مقادیر زیادی از داده‌ها را از مکان‌های مختلف با ضرورت نتیجه بخش تجمع سریع داده‌ها و افزایش نیاز به شاخصه فروشگاه و فرایند داده‌ها (به‌طور مؤثر) جمع‌آوری کند.[۱۹] اینترنت اشیا یکی از سیستم عامل‌های هوشمند شهر امروز و سیستم‌های مدیریت انرژی می‌باشد.[۲۰]
اصطلاح اینترنت اشیا توسط کوین اشتوین از پراکتر و گمبل مورد استفاده قرار گرفت، بعد مرکز دانشگاه MIT در سال ۱۹۹۹ تأسیس شد.[۲۱]
تعریف‌های زیادی از اینترنت اشیاء توسط انجمن‌های مختلف تحقیقاتی بر اساس نوع نگرش آن‌ها به نقاط قوت این ایده بیان شده است. دلیل چند وجهی بودن این مفهوم به نام‌گذاری این ایده یعنی «اینترنت اشیا» بر می‌گردد. این نام از دو کلمه تشکیل شده‌است، کلمه اول به دیدگاه شبکه‌گرایی این مفهوم تأکید دارد، در حالی که کلمه دوم به حرکت به سمت اشیاء عمومی که قابلیت اتصال به شبکه را دارند و در یک بسته مشترک قرار گرفته‌اند تأکید می‌کند.
اینکه به اینترنت اشیا با دید اینترنت‌گرا یا موجود گرا نگاه کنیم باعث به وجود آمدن تغییر در ذی نفعان، قراردادهای تجاری، تحقیق‌ها و استانداردهای موجود خواهد شد. Auto-ID Center مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) نیز در طراحی معماری مفهوم آن مشارکت دارد.